...

De tijd van zorgeloos potverteren, voor zover die er ooit was, behoort voor Europa definitief tot het verleden. De pandemie hield de samenleving twee jaar in haar greep en is, laten we wel wezen, nog niet voorbij. Die proloog kondigde nog meer rampspoed aan: oorlog in Oekraïne, krapte op de arbeidsmarkt, schaarse en dus dure grondstoffen, torenhoge inflatie en energieprijzen... Een perfecte storm waarin bedrijven en samenleving zijn terechtgekomen. En a fortiori dus ook de non-profit. De kosten voor medisch en ander materiaal lopen hoog op. Gezondheidszorg is bij uitstek een arbeidsintensieve aangelegenheid. De (geïndexeerde) personeelskost slaat flinke financiële gaten in de ziekenhuisbegroting. Medewerkers en artsen zijn bovendien schaars en nog lang niet bekomen van de pandemie. Dat zorgt dan weer voor meer ziekteverzuim en dus andermaal voor bijkomende kosten. En dan is er natuurlijk de torenhoge energiefactuur. Ziekenhuizen met recente, goed geïsoleerde, infrastructuur tasten wat minder diep in de buidel dan voorzieningen die het met oude gebouwen moeten stellen. Maar hoe dan ook geldt dat een operatiekwartier, CSA, kamers, apotheek enz. pakken brandstof - in welke vorm dan ook - verbruiken. Patiënten zijn kwetsbaar. 'Openbare gebouwen' kunnen de thermostaat wellicht op 19 graden zetten, de mogelijkheden van ziekenhuizen of woonzorgcentra zijn in deze veel beperkter. Je hoeft geen financieel genie te zijn om te beseffen dat het hemelse manna veel vlotter is uitgegeven dan verdiend. Het aantal mensen met geldelijke problemen neemt hand over hand toe, zo leert de armoedebarometer. Dat heeft natuurlijk impact op de ziekenhuizen. Te verwachten valt dat meer patiënten in armoede opgenomen worden en dat dus ook het aantal onbetaalde facturen zal stijgen. In het kader van een ziekenhuisbegroting zijn dat relatief beperkte bedragen maar toch, ze komen bovenop andere tegenvallende inkomsten. Het Budget Financiële Middelen is beperkt, op de ereloonsupplementen zit tot in 2023 een plafond en een ziekenhuis kan ook niet eindeloos blijven aankloppen bij de Medische Raad. De index op de artsenhonoraria is immers zeer beperkt en dekt slechts een fractie van de galopperende kosten. Wat nu, kleine man? Het eenvoudigste is richting overheid kijken. Dat doen de koepels uiteraard volop. De vraag van Zorgnet-Icuro om ziekenhuizen renteloze leningen toe te staan als ze duurzame, energiebesparende maatregelen nemen, is zeker zinvol. Al zet het per direct niet veel zoden aan de dijk. Wellicht zijn er alternatieve opties. Sommige bedrijfssectoren zijn zwaar getroffen door de crisis, andere boeken megawinsten. Er bestaan al samenwerkingsverbanden tussen bedrijven en ziekenhuizen. Misschien kunnen ze in ieders voordeel uitgebreid worden. Waarom niet? De wereld is aan de creatieve durvers.